Historia wiolonczeli
Początki wiolonczeli sięgają XVI wieku. Pierwszym znanym twórcą wiolonczel był Nicola Amati (zmarły 1684), jednak dopiero jego uczeń, słynny Antonio Stradivari, stworzył standard instrumentu obowiązujący do dziś. Między innymi ustalił jej długość na 29 1/2 cala (75 cm) o dwa cale mniej niż wiolonczeli Amatiego (80 cm). Wiolonczela posiada piękne, niskie, melancholijne brzmienie, choć w wysokim rejestrze brzmi jasno i ciekawie. Będąc częścią kwartetu smyczkowego, orkiestry kameralnej i symfonicznej jest także ważnym instrumentem solowym. Od czasów baroku do współczesności powstała olbrzymia liczba utworów muzycznych specjalnie na wiolonczelę. Za pierwsze utwory solowe uznawane są kompozycje Domenica Gabriellego z 1689 r. Do najstarszych wykonywanych obecnie utworów należy "Sześć suit na wiolonczelę solo" Jana Sebastiana Bacha. Mimo to, w muzyce barokowej wiolonczela była zazwyczaj instrumentem realizującym podstawę harmoniczną, czyli basso continuo. W drugiej połowie XVIII wieku stopniowo usamodzielniała się. Do emancypacji wiolonczeli ogromnie przyczynił się wirtuoz tego instrumentu Luigi Boccherini. Do popularności wiolonczeli przyczynił się też fakt, iż grało na niej wielu arystokratów. Najsłynniejszym wśród wiolonczelistów był Fryderyk Wilhelm II, król Prus. Ze względów obyczajowych na wiolonczeli grywali niemal wyłącznie mężczyźni.Na początku XX wieku nieliczne kobiety-wiolonczelistki trzymały instrument z boku, a nie tak, jak to jest dziś normą dla wszystkich: między nogami. W XX wieku wiolonczela przeżyła prawdziwy rozkwit. Znakomici wykonawcy wprowadzili wiolonczelę do sal koncertowych jako instrument solowy. Najstarszą wiolonczelą będącą do dzisiaj w użyciu jest instrument wykonany w 1566 roku przez Andrea Amatiego dla orkiestry francuskiego króla Karola IX. Gra na nim niemiecki wiolonczelista Julius Berger.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz